جزیره خارک، جزیره ممنوعه خلیج فارس!
در میانه ی آب های آبی خلیج فارس، جزیره ای آرام و کم حرف وجود دارد که نامش خارک است، گرچه بسیاری آن را با تلفظ محلی خارگ یا خارکو می‌شناسند. این جزیره از توابع استان بوشهر است و اگرچه بیشتر با سکوهای نفتی و تاسیسات صنعتی شناخته می‌شود، اما در دل خود تاریخی هزاران ساله و طبیعتی بکر و مرجانی پنهان دارد.
اگر قصد داری راهی جنوب شوی، خارکو را در برنامه‌ات بیار. پیش از سفر، مجوزت را بگیر، رزرو بلیط هواپیما رو از مارکوپرو انجام بده و آماده شو برای دیدن جایی که کمتر کسی دیده.
جزیره خارکو، به دلیل موقعیت راهبردی و سابقه ی طولانی در تجارت و کشتیرانی، همیشه نقشی کلیدی در تاریخ خلیج فارس داشته است. اما آنچه برای مسافران امروز جذاب تر است، تضاد جالب میان صنعت و آرامش طبیعت است؛ جایی که صدای موج و نخل‌های خم شده در باد در کنار یادگار های سنگی هخامنشی، تصویری فراموش‌نشدنی از جنوب ایران می‌سازند.
خارک را گاهی جزیره ممنوعه می‌نامند؛ نه به خاطر افسانه ای اسرارآمیز، بلکه به دلیل مقررات خاص ورود و محدودیت هایی که در اطراف تاسیسات نفتی وجود دارد. همین موضوع باعث شده این مقصد کمتر در مسیر گردشگران قرار بگیرد و تا امروز حال‌و‌هوای دست نخورده‌اش را حفظ کند.
در این راهنمای جامع، هرآنچه برای شناخت و سفر به جزیره خارک لازم است بررسی می‌کنیم: از موقعیت جغرافیایی و نحوه ی گرفتن مجوز ورود تا جاذبه‌های تاریخی، سبک زندگی مردم، طبیعت منحصر به فرد و بهترین فصل بازدید. اگر به دنبال سفری متفاوت در جنوب ایران هستید، خارک همان مقصدی است که هنوز داستانش را همه نشنیده‌اند.
جزیره خارک کجاست و در کدام استان قرار دارد؟
جزیره خارکو در شمال خلیج فارس و در آب‌های آرام استان بوشهر قرار دارد؛ درست جایی میان بوشهر و بندر گناوه. فاصله‌ی این جزیره تا گناوه حدود ۳۸ کیلومتر و تا شهر بوشهر حدود ۵۵ کیلومتر است. از روی نقشه، خارک همان نقطه‌ی سفید و کشیده‌ای است که مثل مرجانی درخشان، در میان آبی خلیج می‌درخشد.
از نظر تقسیمات کشوری، خارک یکی از بخش‌های شهرستان بوشهر است و با وسعتی حدود ۸ کیلومتر طول و ۴ تا ۵ کیلومتر عرض، از جزایر نسبتاً کوچک اما پر اهمیت ایران به شمار می‌آید. با وجود اندازه‌ی محدود، در دل این جزیره تاریخی طولانی و جمعیتی حدود ۸٬۰۰۰ نفر زندگی می‌کنند که بیشترشان در بخش‌های شمالی و مرکزی ساکن‌اند.
خارک از جنس سنگ‌های مرجانی است؛ زمین آن از صخره هایی تشکیل شده که در طی هزاران سال از دل دریا بیرون آمده‌اند. این ساختار طبیعی باعث شده آب جزیره شفاف تر از بسیاری از نقاط ساحلی اطراف باشد. نکته ی جالب‌تر این که برخلاف بسیاری از جزایر ایران، در خارک آب زیرزمینی شیرین وجود دارد؛ در گذشته مردم از قنات‌ها و چاه‌های قدیمی برای تامین آب استفاده می‌کردند. همین ویژگی است که از گذشته تا امروز امکان سکونت دائمی در جزیره را فراهم کرده است.
در زبان محلی، گاهی این جزیره را خارگو یا خارگ می‌نامند؛ هر سه نام به یک نقطه اشاره دارد. واژه‌ی خارک در اسناد رسمی و نقشه‌ها رایج تر است، اما مردم بوشهر و صیادان جنوب هنوز هم با محبت می‌گویند: می‌رویم خارگو.
اگر به نقشه گوگل نگاه کنید، جزیره خارک درست در مسیر خطوط کشتیرانی خلیج فارس قرار دارد. همین موقعیت استراتژیک باعث شده از دوران باستان تا امروز، جزیره جایگاه مهمی در تجارت دریایی و حمل‌ونقل نفتی ایران داشته باشد. امروز هم فرودگاه «KHK» و اسکله‌ی مسافری خارک مسیر اصلی رفتوآمد به جزیره را تشکیل می‌دهند.
چرا ورود به جزیره خارک ممنوع است؟
این سوال که چرا ورود به جزیره خارک ممنوع است؟ از آن پرسش هایی است که تقریباً هر مسافری پیش از برنامه‌ریزی سفر به خلیج فارس می‌پرسد؛ و پاسخ آن، برخلاف شایعات رایج، ترکیبی از دلایل امنیتی، صنعتی و زیست‌محیطی است.
جزیره خارک اگر چه از نظر جغرافیایی تنها ۵۵ کیلومتر با بوشهر فاصله دارد، اما از نظر کارکرد، یکی از مهم‌ترین مراکز صنعت نفت ایران است. بخش بزرگی از جزیره در اختیار تأسیسات نفتی و بارگیری نفت‌کش‌هاست، و همین موضوع سبب شده ورود آزاد گردشگران برای سال ها محدود باشد. به همین دلیل در میان مردم، خارک به‌نام جزیره ممنوعه شهرت پیدا کرده است.
اما این ممنوعیت به‌معنای غیرقابل دسترس بودن نیست. در سال‌های اخیر، با هماهنگی فرمانداری بوشهر و نهادهای مسئول، ورود گردشگران داخلی به جزیره امکان‌پذیر شده؛ مشروط بر آن که مراحل اخذ مجوز به‌درستی انجام شود.
برای سفر به خارک باید ابتدا از بندر گناوه با شناورهای مسافری حرکت کنید. این مسیر تنها در شرایط آب و هوایی مناسب فعال است، و در روزهای طوفانی یا بارانی حرکت شناورها متوقف می‌شود. پیش از سوار شدن، مسافران باید مدارک شناسایی معتبر (کارت ملی یا گذرنامه) ارائه دهند و نامشان در فهرست مسافران تأیید شود.
همچنین، برای اقامت بیش از یک روز یا استفاده از فرودگاه جزیره (با کد KHK)، نیاز به مجوز رسمی ورود وجود دارد که از طریق فرمانداری بوشهر یا شرکت ملی نفت قابل پیگیری است. در این مجوز، مدت اقامت و محدوده‌های قابل بازدید مشخص می‌شود. این کار به‌منظور حفظ ایمنی گردشگران و جلوگیری از ورود به مناطق صنعتی یا حساس انجام می‌شود.
در کنار دلایل امنیتی، جزیره خارک از نظر زیست‌محیطی نیز منطقه‌ای حساس است. وجود صخره‌های مرجانی، پوشش گیاهی کم‌نظیر و حضور گونه‌های بومی جانوری باعث شده ورود کنترل‌شده، بخشی از سیاست حفاظت از اکوسیستم جزیره باشد.
بنابراین، اگر قصد سفر دارید، بهتر است از پیش برنامه ریزی کنید و با هماهنگی رسمی سفر کنید. بسیاری از گردشگران در سال‌های اخیر توانسته‌اند با مجوز موقت وارد خارک شوند و تجربه‌ای خاص از بازدید از یک جزیره بکر اما صنعتی را به‌دست آورند؛ جایی که میان تاریخ، دریا و انرژی، تعادلی شگفت‌انگیز برقرار است.
تاریخچه و پیشینه جزیره خارکو
اگر امروز جزیره خارک را از روی نقشه ببینی، شاید تنها نقطه ای کوچک در میانه ی خلیج فارس به نظر برسد؛ اما در عمق زمان، این نقطه‌ی مرجانی، صحنه‌ی عبور امپراتوری‌ها، دریانوردان، مبلغان مذهبی و تجار بوده است.
شواهد باستان‌شناسی نشان می‌دهد که خارک از هزاران سال پیش محل سکونت و فعالیت انسانی بوده و هر دوره‌ای رد پای خود را بر صخره‌های سفید جزیره بر جای گذاشته است.
دوران باستان و پیش از اسلام
در بخش شمالی جزیره، کتیبه‌ای به زبان فارسی باستان و خط میخی کشف شده که از دوران هخامنشیان به جا مانده است. این کتیبه بر صخره‌ای مرجانی حک شده و از معدود آثار سنگی این دوره در جنوب ایران به شمار می‌آید. بسیاری از پژوهشگران آن را نشانه‌ی حضور رسمی هخامنشیان در مسیرهای دریایی خلیج فارس می‌دانند.
علاوه بر این، در نقاط مختلف جزیره، گوردخمه‌ها و دخمه‌های سنگی وجود دارد که به دوران ساسانی یا حتی پیش از آن بازمی‌گردند. این آرامگاه‌ها نشان می‌دهد خارک نه تنها محل سکونت دائمی بوده، بلکه از جایگاه مذهبی و فرهنگی ویژه‌ای نیز برخوردار بوده است.
در منابع باستانی اشاره‌هایی به پرستشگاه‌های آتش و حتی آثار معماری یونانی و رومی نیز وجود دارد؛ نشانه‌هایی از تلاقی فرهنگ‌ها در جزیره‌ای که همیشه در مسیر تجارت دریایی شرق و غرب قرار داشته است.
قرون وسطی تا دوران جدید
در قرن های میانی میلادی، خارک تبدیل به ایستگاهی برای مسیحیان نسطوری شد. بقایای کلیسا و صومعه‌هایی از آن دوران هنوز هم در برخی نقاط جزیره دیده می‌شود؛ مکان‌هایی که روزگاری محل اقامت راهبان و مبلغان مذهبی بوده‌اند.
در قرن هفدهم میلادی، پای هلندی‌ها نیز به خارک باز شد. آنان در این جزیره قلعه‌ای مستحکم ساختند تا از مسیرهای تجاری خود در خلیج فارس محافظت کنند. بعدها در دوره‌ی قاجار و پهلوی، این جزیره به دلیل موقعیت استراتژیک و منابع طبیعی اش، دوباره اهمیت نظامی و اقتصادی پیدا کرد.
دوران معاصر
از اواسط قرن بیستم، خارک به تدریج به یکی از مراکز اصلی صادرات نفت ایران تبدیل شد. پای سکوهای نفتی و تأسیسات بارگیری عظیم به جزیره باز شد و بخش بزرگی از آن تحت کنترل شرکت نفت درآمد. در دوران جنگ ایران و عراق، این جزیره بارها هدف حملات هوایی قرار گرفت و هنوز هم نشانه هایی از آن روزها در برخی نقاط دیده می‌شود.
امروز خارک، جزیره‌ای است که هم گذشته‌ای باستانی دارد و هم در قلب اقتصاد معاصر ایران می‌تپد. در هیچ کجای دیگر خلیج فارس نمی‌توان چنین ترکیبی از تاریخ، مذهب، تجارت و صنعت را در محدوده‌ای کوچک دید. همین تضاد است که خارک را از یک جزیره ساده به مکانی با هویتی چند لایه و منحصربه‌فرد تبدیل کرده است.
جاذبه‌های دیدنی و بازار جزیره خارک
جزیره خارک با آنکه بیشتر به عنوان یک پایگاه صنعتی شناخته می‌شود، چهره‌ای آرام و فرهنگی هم دارد؛ جایی که در هر گوشه‌اش نشانه‌ای از تاریخ و طبیعت به چشم می‌خورد. بیشتر بازدیدکنندگان پس از دریافت مجوز ورود، برای دیدن جاهای دیدنی خارک به بخش‌های شمالی و مرکزی جزیره می‌روند؛ جایی که آثار تاریخی در کنار ساحل و بازار محلی قرار گرفته‌اند.
جاذبه‌های طبیعی جزیره خارک
اگر از فراز هواپیما یا از عرشه‌ی شناورهایی که از بندر گناوه به سمت خارک می‌روند به جزیره نگاه کنی، خارک مثل تکه‌ای مرجانی در میان آب‌های فیروزه‌ای خلیج فارس می‌درخشد. سطح آن از صخره‌های سفید و سنگ‌های آهکی ساخته شده و ساختار زمین‌شناسی‌اش حاصل هزاران سال فرآیندهای مرجانی و رسوبی است.
با وجود ابعاد کوچک، خارک یکی از متنوع‌ترین اکوسیستم‌های جزایر ایرانی است. زمینش در نگاه اول خشک به نظر می‌رسد، اما در دل خود زندگی زیرزمینی پُرآب دارد. قنات‌ها و چاه‌های قدیمی هنوز هم در برخی نقاط فعال‌اند و وجود همین آب شیرین زیرسطحی باعث شده گیاهان مقاوم بتوانند در گرمای شدید و رطوبت بالا دوام بیاورند.
در بخش‌های شمالی و مرکزی جزیره، پوشش گیاهی عمدتاً از درختان لور یا لیل تشکیل شده، گونه‌ای گرمسیری که در خاک شور و کم‌عمق رشد می‌کند. در کنار آن، کهور، مورخوش، نخل‌های کوتاه و بوته‌های مقاوم در سراسر جزیره پراکنده‌اند. این درختان با ریشه‌های عمقشان خاک را در برابر فرسایش بادی و نمک محافظت می‌کنند و نقش حیاتی در پایداری جزیره دارند.
یکی از جذاب‌ترین نقاط طبیعی خارک، دره سیمرغ است؛ جایی که پوشش گیاهی متراکم‌تر است و در فصل زمستان، آب‌گیرهای کوچک و نیزارها تصویری زنده از حیات در جزیره ایجاد می‌کنند. این منطقه برای عکاسان طبیعت یکی از بهترین سوژه‌ها در سفر به جزیره محسوب می‌شود.
از نظر حیات‌وحش، خارک زیستگاه پرندگان مهاجر در فصول سرد سال است. بسیاری از گونه‌های پرندگان دریایی، از جمله حواصیل‌ها، فلامینگوها و سلیم‌ها، در سواحل شرقی و جنوبی جزیره فرود می‌آیند. در خشکی نیز گاهی آهوهای محلی و مارهای کوچک بومی (با طول نیم تا یک متر) مشاهده می‌شوند. هرچند تراکم جانوری پایین است، اما همین حضور محدود گونه‌ها نشانه‌ای از پایداری زیستی در محیطی صنعتی است.
در امتداد سواحل مرجانی، مرجان‌های زنده و توده‌های آهکی دیده می‌شود که باید با احترام از آن‌ها محافظت کرد. این سازه‌های طبیعی میلیون‌ها سال زمان برده‌اند تا شکل بگیرند و در برابر آلودگی نفتی یا رفتوآمد بی‌ملاحظه، به‌سادگی آسیب‌پذیرند.
جزیره خارک نمونه‌ای کوچک از تعادل شکننده‌ی میان طبیعت و صنعت است؛ جایی که زیر سایه‌ی دودکش‌ها هنوز هم پرنده‌ها مهاجرت می‌کنند و نخل‌ها در باد می‌رقصند. برای گردشگرانی که با تور بوشهر یا برنامه‌های طبیعت‌گردی مارکوپرو راهی این منطقه می‌شوند، خارک فرصتی است برای دیدن چهره‌ای متفاوت از جنوب، چهره‌ای که هنوز صدای دریا در آن خاموش نشده است.
جاذبه‌های تاریخی جزیره خارک
در کنار طبیعت، خارک از نظر تاریخی هم بسیار ارزشمند است. یکی از مشهورترین دیدنی‌های آن سنگ‌نبشته هخامنشی است که با خط میخی روی صخره‌ای مرجانی حک شده؛ یادگاری از روزگار امپراتوری ایران باستان.
در نزدیکی آن، گوردخمه‌ها و آرامگاه‌های سنگی دیده می‌شوند که قدمتشان به دوران ساسانی می‌رسد. این محوطه‌ها از نظر تاریخی بسیار مهم‌اند و هنوز هم بافت اصلی خود را حفظ کرده‌اند.
در بخش‌های دیگر جزیره، بقایای کلیسای نسطوریان و صومعه‌های قدیمی راهبان وجود دارد — یادگاری از زمانی که خارک یکی از ایستگاه‌های مذهبی مسیحیان در مسیر خلیج فارس بود.
همچنین امامزاده میر محمد حنفیه از زیارتگاه‌های مهم جزیره است که مردم محلی و کارمندان شرکت نفت برای زیارت به آنجا می‌روند.
در برخی منابع نیز به قلعه پرتغالی‌ها اشاره شده است. هرچند امروزه فقط بقایای محدودی از آن برجای مانده، اما این اثر تاریخی نمادی از حضور استعمارگران اروپایی در جنوب ایران است؛ حضوری که بعدها با تسلط ایرانیان بر جزیره پایان یافت.
بازار و زندگی محلی
در مرکز جزیره، بازار جزیره خارک قرار دارد که گرچه کوچک است، اما یکی از جذاب‌ترین نقاط فرهنگی محسوب می‌شود. در این بازار می‌توان کالاهای ته‌لنجی، ادویه‌های جنوبی، پارچه‌های رنگارنگ و صنایع دستی بوشهر را پیدا کرد.
بسیاری از گردشگران، بازدید از بازار را فرصتی برای گفت‌وگو با مردم بومی می‌دانند؛ مردمی که با لهجه‌ی شیرین جنوبی، از گذشته‌ی جزیره و زندگی‌شان در کنار دریا می‌گویند.
زندگی در جزیره خارک و فرهنگ مردم
زندگی در جزیره خارک، ترکیبی از سختی، صبوری و آرامش جنوبی است. در جایی که بخش زیادی از زمین به تأسیسات نفتی اختصاص دارد، مردمی زندگی می‌کنند که سال‌هاست میان دریا و خاک مرجانی خانه ساخته‌اند. این جزیره اگرچه کوچک است، اما ریتم زندگی در آن با هیچ جای دیگری در ایران شبیه نیست.
اهالی خارک، چه بومیان قدیمی و چه کارمندان شرکت نفت که از نقاط مختلف ایران به اینجا آمده‌اند، هویتی منحصربه‌فرد پیدا کرده‌اند. در کوچه‌های باریک اطراف بازار، خانه‌هایی با دیوارهای روشن و سقف‌های کوتاه دیده می‌شود که از مصالح محلی و در برابر باد و رطوبت ساخته شده‌اند. این معماری، پاسخ هوشمندانه‌ی مردم به اقلیم گرم و شرجی جنوب است.
فرهنگ مردم خارک عمیقاً با دریا و صیادی گره خورده است. بسیاری از خانواده‌ها هنوز هم قایق شخصی دارند و صید ماهی بخش جدایی‌ناپذیر از زندگی روزمره است. در گپ‌های روزانه‌ی بازار، هنوز هم می‌توان اصطلاحات قدیمی صیادی را شنید؛ واژه‌هایی که نشان می‌دهد دریا، زبان دوم مردم این جزیره است.
اما تأثیر صنعت نفت را هم نمی‌توان نادیده گرفت. از دهه‌ی ۳۰ به بعد، با ورود شرکت نفت به خارک، الگوی زندگی تغییر کرد. بسیاری از ساکنان بومی شغل‌های خدماتی یا فنی پیدا کردند و جزیره به مرکز مهمی از کار و فعالیت تبدیل شد. این دگرگونی اگرچه امکانات رفاهی را افزایش داد، اما به‌تدریج باعث شد برخی سنت‌ها و مشاغل قدیمی، مثل حصیربافی یا ماهی‌دودی، کم‌رنگ‌تر شوند.
از نظر فرهنگی، مردم خارک لهجه‌ای نزدیک به گویش اهل بوشهر و گناوه دارند. موسیقی محلی با سازهای جنوبی و آوازهای دریایی هنوز در مراسم شادی و جشن‌های مذهبی شنیده می‌شود. باورهای مذهبی نیز در زندگی روزمره حضوری پررنگ دارد؛ زیارتگاه‌هایی مانند امامزاده میر محمد حنفیه در دل جزیره جایگاه ویژه‌ای میان مردم دارد و شب‌های جمعه، محلی برای گردهمایی خانوادگی است.
بازار خارک را می‌توان تپنده‌ترین نقطه فرهنگی جزیره دانست. در این بازار کوچک، بوی ادویه و قهوه عربی در هوا می‌پیچد و مغازه‌دارها با لهجه شیرین جنوبی با لبخند از رهگذران پذیرایی می‌کنند. برای گردشگری که از مسیر بندر گناوه یا سفر به بوشهر به خارک آمده، دیدن این بازار فرصتی است تا زندگی واقعی جنوب را لمس کند؛ نه آنچه در بروشورهای تبلیغاتی نوشته‌اند.
در عین حال، زندگی در خارک چالش‌هایی هم دارد:
رطوبت بالا، محدودیت امکانات اقامتی، و وابستگی شدید به تأمین کالا از سرزمین اصلی. اما شاید همین انزواست که هویت مردم خارک را چنین منسجم کرده؛ مردمی که میان صنعت و طبیعت، بین سنت و مدرنیته، تعادلی آرام یافته‌اند.
از دید یک مسافر، خارک فقط مقصدی تاریخی نیست؛ تجربه‌ای انسانی است از زیستن در مرز دریا و زمین. هر قدم در کوچه‌های مرجانی، هر سلام در بازار محلی، و هر قهوه‌ای که در کنار ساحل نوشیده می‌شود، تکه‌ای از فرهنگی زنده است که هنوز بوی دریا می‌دهد.
بهترین زمان سفر به جزیره خارک
آب‌وهوای جزیره خارک، مانند بیشتر نقاط جنوبی ایران، گرم و مرطوب است؛ گرمایی که در تابستان گاهی به بیش از ۴۵ درجه سانتی گراد می‌رسد و رطوبتی که می‌تواند حتی کوتاه‌ترین پیاده‌روی را به تجربه‌ای طاقت فرسا تبدیل کند. به همین دلیل، تابستان فصل مناسبی برای سفر به خارک نیست.
بهترین زمان برای بازدید از این جزیره از اواسط پاییز تا اواخر زمستان است؛ زمانی که دمای هوا به حدود ۲۰ تا ۲۵ درجه می‌رسد و نسیم ملایم خلیج فارس فضای دلپذیری برای گردش در سواحل و بازدید از جاذبه‌های تاریخی فراهم می‌کند. در این فصل، رنگ دریا آبی‌تر است، دید افق بهتر می‌شود و حرکت شناورها بین خارک و بندر گناوه بدون محدودیت انجام می‌شود.
در بهار نیز می‌توان به خارک سفر کرد، اما در نیمه‌ی دوم فروردین و اردیبهشت، رطوبت هوا به‌تدریج بالا می‌رود. در عوض، طبیعت جزیره در این فصل سرسبزتر است؛ درختان لیل و نخل‌ها در اوج طراوت خود هستند و پرندگان مهاجر هنوز در سواحل جزیره دیده می‌شوند. برای عکاسان طبیعت یا کسانی که به تماشای پرندگان علاقه دارند، این بازه‌ی زمانی یکی از خاص‌ترین فصول سفر به خارک است.
در مقابل، تابستان و اوایل پاییز فصولی هستند که معمولاً با وزش بادهای گرم، شرجی شدید و محدودیت حرکت شناورها همراه‌اند. در این زمان، دمای سطح زمین بالا می‌رود و حتی شب‌ها نیز هوا به ندرت خنک می‌شود. همچنین احتمال لغو سفرهای دریایی به‌دلیل شرایط آب‌وهوایی زیاد است.
برای برنامه‌ریزی بهتر، پیشنهاد می‌شود پیش از سفر، وضعیت دریا و دمای هوا را از سامانه‌های رسمی هواشناسی بوشهر بررسی کنید. با توجه به تجربه‌ی گردشگران، بهترین ماه‌های سفر به خارک عبارت‌اند از:
آبان، آذر، دی و بهمن، ماه‌هایی که دما معتدل، رطوبت پایین و دریا آرام است.
اگر قصد دارید در این فصل‌ها راهی جنوب شوید، می‌توانید ابتدا با پرواز به بوشهر سفر کنید و سپس از طریق اسکله‌ی بندر گناوه با قایق یا شناور به خارک بروید. در صفحه‌ی بلیط هواپیما بوشهر در مارکوپرو می‌توانید تمام پروازهای این مسیر را با قیمت و ساعت‌های مختلف مشاهده کنید.
در مجموع، بهترین زمان سفر به جزیره خارک، زمانی است که هوا به شما اجازه دهد آرامش واقعی خلیج فارس را احساس کنید، نسیمی که از دریا می‌وزد، صدای موجی که با ساحل مرجانی بازی می‌کند، و نخل‌هایی که در زمستان سبزتر از همیشه‌اند.
سفر به جزیره خارک
خارک، جزیره‌ای کوچک در نقشه است اما بزرگ در روایت. هر وجب از خاک مرجانی‌اش، فصلی از تاریخ ایران را در خود جا داده، از کتیبه‌های هخامنشی تا آوای نی انبان در بازار کوچک کنار دریا.
در نگاه اول شاید صنعتی به نظر برسد، اما پشت لایه‌ی فلز و نفت، زندگی جاری است؛ نخل ها هنوز در باد خم می‌شوند، قایق ها هنوز از گناوه راهی اسکله می‌شوند، و مردم هنوز در حیاط‌های سفیدشان عصرانه را با چای هل می‌نوشند.
سفر به جزیره خارک، بیشتر از یک مقصد، تجربه‌ای انسانی است؛ سفری به تقاطع صنعت و طبیعت، به تلاقی آرامش و تاریخ. جزیره‌ای که در سکوتش صداهای بسیاری نهفته است، صدای پرندگان مهاجر، صدای کارگران بندر، و صدای موج‌هایی که به صخره‌های مرجانی می‌خورند و هر بار یادمان می‌اندازند که حتی میان خطوط نفت و فولاد، طبیعت هنوز زنده است.
اینجا خلیج فارس است، اما از زاویه‌ای متفاوت، جایی که تاریخ روی صخره حک شده و زندگی هنوز در نمک و آفتاب جریان دارد.